Od 1 stycznia 2020 r. podatnicy VAT mają dwa równoległe warianty dokumentowania WDT:
- Wariant I – w oparciu o wymogi wynikające z polskiej przepisów, a w szczególności art. 42 ustawy VAT,
- Wariant II – w oparciu o rozporządzenie unijne rozporządzenia 282/2011.
Podatnik samodzielnie może przy tym zdecydować, o którym który wariant będzie przez niego stosowany. Co wiec w przypadku jednej dostawy może on zastosować wariant I, a w przypadku innej – wariant II.
Potwierdza to m.in. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU, w który czytamy:
,,(…) wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.
(…) dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.’’
Generalnie dokumentowanie WDT według:
- polskich przepisów (wariant I) jest co do zasady prostsze i wymaga zgromadzenia mniejszej ilość dokumentów,
- rozporządzenia UE (wariant II) nie w każdej sytuacji jest możliwe, co do zasady jest trudniejsze i wymaga zgromadzenia większej ilości dokumentów. Daje ono jednak większą ochronę ze względu na wynikające z przepisów UE domniemanie.
Co do zasady należałby więc rekomendować podatnikom, tam gdzie jest to możliwe dokumentowanie WDT w oparciu o rozporządzenie UE. Praktyka poszczególnych firm jest jednak w tym zakresie bardzo różna